ফাগুনী

কোনেও নজনা বিশ্বাসৰ কথা কিছুমান

মোক ক'বিনে ফাগুনী

তোৰ স'তে আছে যে মোৰ অন্তৰংগতা 

ক'বিনে ফাগুনী, সেমেকা সুৱাসৰ তোৰ

নিৰ্জন ঘৰত কাৰোবাৰ ফুলবছা হাঁহিয়ে

প্ৰতিধ্বনি তোলেনে ? তোৰ বাৰু বাওঁচকু কঁপেনে ?

তোৰ আঁচলৰ ঢৌত উঠা-নমা কৰেনে

কাৰোবাৰ হৃদপিণ্ড ? তই বাৰু শিৱ-মন্দিৰলৈ যাৱনে,

যোৰ শালিকা চাৱনে ?

মৌন ৰাতিত তয়ো বাৰু গাৰুত মূৰ থৈ

উচুপি উঠ নেকি ? অথচ কাঠচিতীয়া দিনতো তই

কৰ যে পৃথিৱী পোহৰ ৷

ক'বিনে ফাগুনী, ঘুনুচা-কীৰ্তনত তই

কাৰ ভাও লৈছিলি ? ছটিয়াইছিল নে

কোনোবাই তোৰ গালৈও ৰঙা ফাকুগুৰি ?

দুগালত ৰঙা আৱিৰ ঘঁহি সাৰ পাৱনে

শেষৰাতি ? সযতনে সাঁচি থ তই

কনক-ধতুৰাৰ ৰাগী ৷

অ' ফাগুনী, লুইতৰ বন্যা মাতি নানিবি তই ;

মেলি থোৱা চুলিটাৰি বান্ধি সজাই দে

বতৰৰ ফুল, কাজলেৰে গভীৰ কৰি ল দুচকু ৷

হয়তো, পচোৱাত উপঙি থকাজনে

তাতেই বিচাৰি পাব

এডৰা ডাঠ সেউজীয়া ঘাঁহনি...

____________________

(১০ মার্চ, ২০০৩, "দৈনিক অগ্রদূত"ত প্রকাশিত)