দৈনন্দিন: খণ্ড: ৪

ক’ত কি ব্যৱহাৰ হয়...

প্রায়েই দেখা যায়, আমি আমাৰ ভাষাটো লিখোঁতে অথবা কওঁতে কিছুমান সৰু সৰু কথা মন নকৰোঁ। কওঁতে সকলোৱে নিজৰ নিজৰ ঠাঁচত বা ধৰণত কথা-বতৰা কয়। কিন্তু লিখোঁতে আমি মান্যভাষাটোৰ ওপৰতহে গুৰুত্ব দিয়া উচিত। এই সৰু সৰু কথাবোৰ আমি সকলোৱে জানো, অথচ মন নকৰাৰ ফলত সি প্রয়োগৰ বাহিৰত ৰৈ যায়। তলত মাথোঁ চাৰিটা বিষয় উনুকিয়াই দিয়া হ’ল:

১/ দেখা যায় আজি-কালি বহুতে ‘-লৈ’ বিভক্তিৰ প্রয়োগ নকৰে বা অসাৱধানবশতঃ সি ৰৈ যায়।

উদাহৰণ :

সদর্থক বাক্য : মই কাইলৈ গুৱাহাটীলৈ যাম -> মই কাইলৈ গুৱাহাটী যাম।

নঞর্থক বাক্য : আজি স্কুললৈ নাযাওঁ  -> আজি স্কুল নাযাওঁ।

প্রশ্নবোধক বাক্য : তুমি ঘৰলৈ কেতিয়া যাবা -> তুমি ঘৰ কেতিয়া যাবা ?

২/ ‘-টো’ আৰু ‘তো’-ৰ ব্যৱহাৰৰ বেলিকাও কেতিয়াবা খেলিমেলি কৰা দেখা যায়।

উদাহৰণ : “আপোনাৰ লিখনিতো তেওঁৰ লিখনিটোৰ উল্লেখ আছে।”

ইয়াত ‘লিখনিতো’ আৰু ‘লিখনিটো’ দুয়োটা শব্দৰ মাজত পার্থক্য আছে। মানে আপুনিও আপোনাৰ লিখনিত অন্য কোনো এজনৰ কোনো এটা বিশেষ লিখনিৰ উল্লেখ কৰিছে। অর্থাৎ ‘-টো’ হ’ল এটা নির্দিষ্টতাবাচক প্রত্যয়, যিয়ে কোনো এটা কাম বা বস্তু নির্দিষ্টকৈ বুজায়। আনহাতে, ‘তো’ -য়ে ‘ও’ (also) বুজাইছে।

৩/ অ আৰু অ’ ৰ প্রয়োগৰ ভ্রান্তিৰ ফলতো শব্দৰ অর্থৰ পৰিৱর্তন হয়।

উদাহৰণ :

কিতাপখন ক’ত আছে ? (ক+অ’+ত-> ক’ত,অর্থাৎ ই স্থানৰ ক্ষেত্রত প্রয়োগ হৈছে)

পুৰণি বান্ধৱীক লগ পাই আমি যে কত কিমান কথা পাতিলোঁ ! (ক+অ+ত+অ-> কত, অর্থাৎ কিমান ধৰণৰ!/ বহু ধৰণৰ!)

৪/ চন্দ্রবিন্দুৰ প্রয়োগ: চন্দ্রবিন্দুক আমি গুৰুত্ব নিদিলেও চন্দ্রবিন্দুৱে অসমীয়া শব্দজগতত অর্থ পৰিৱর্তনত গুৰুত্বপূর্ণ ভূমিকা গ্ৰহণ কৰি আছে।

উদাহৰণ:

গাঁও মানে village আৰু গাওঁ মানে I sing প্রথম পুৰুষে গান গোৱা কার্য।

ভালকৈ মন দি চালে এনেধৰণৰ বিষয় আৰু বহুতো দেখা যাব। অমনোযোগী হৈ আমি এইবোৰ ব্যৱহাৰ কৰোঁ ঠিকেই, কিন্তু অসাৱধানবশতঃ কৰা এনে প্রয়োগে যে অর্থৰ তাৰতম্যও ঘটাব পাৰে সেয়াহে আমি সদায় অৱজ্ঞা কৰি থাকোঁ।