মামাথেৰ গাঁওত চুৰৰ বিলে (২)

                        লাৰু চুৰৰ কথা শুনি আৰু আকদিন মাইক ধোইল্লু টানি ৷

                        আৰু এটা ক’চুন মা, মামাথেৰ গাউৰ চুৰৰ কাহিনী ৷৷

                        মাই ক’লাক শুন তেইতাহ’লি আৰু এটা কাহিনী ৷

                        আমাৰ গাউৰ চুৰৰ কাহিনী এটাতকে এটা জমেনী ৷৷

                        মামাথেৰ গাউত নামঘৰৰ কাইন্ধ্যাত আছিল এটা ৰাজৈহা পুখৰী ৷

                        এনাই পুখৰীৰ মাছ কায়ো নাখোই বিহুদ্দিনা খাই মিলিজুলি ৷৷

                        হ’লিও বুলে নামঘৰৰ কান্ধ্যাৰ কুমবা মানহে ৷

                        ৰাতি হ’লি পুখৰীটুত জাল মাৰা শুনে ৷৷

                        কিহে বা ৰাতি মাছ মাৰে ইতাহে লাগিল লেঠা ৷

                        গাউৰ পুখৰীত ঘৰাপাক অলচি বুলি মানহে কৰে গুণা-গাঠা ৷৷

                        মানহুগিলাইও কি কৰবো আৰ ঘৰাপাকৰ ভয়তে ৷

                        কাইন সাজতে ভাত খাই কানি-কাঁথা লৈ ঘুমে থাকে৷৷

                        গাঁউতে আছিল চাইট্টামান মহা ধুৰন্ধৰ ছ’লি ৷

                        আকদিন ৰাতি চুপ পাইতলাক ঘৰাপাক চাম বুলি ৷৷

                        অলপ পাচোত আহিল ঘৰাপাক কান্ধোত জাল লৈ ৷

                        এহুন তাৰ পিচ ধ’ইল্লাক হাতত দা লৈ ৷৷

                        ই...য়া...ই... বধ্ধুইছু! ঘৰাপাকে দুখুন জালখান থৈ বিড়ি টাইনবা ধোচ্ছি ৷

                        ঘৰাপাকেও জানে নিকি বিড়িৰ টেষ্ট আক্কাবাৰে বান্দাৰ বিড়িত ধোচ্ছি ৷৷

                        যেই ঘৰাপাকে মাইল্লাক জাল এন্থে ধোল্লাক তাক গবৰা মাৰি ৷

                        ল’ৰবা নৰাকে ঘৰাপাকক বাইন্ধলাক পাঘাইদি পেৰি পেৰি ৷৷

                        গটাই ৰাতি তাতে পদ্দিলাক ৰাতিও পহৰ হ’ল ৷

                        পুৱা ছ’লিকেটাৰ ঘৰাপাকক দেখি মুখৰ মাত নল’ হ’ল ৷৷

                        ৰাইজো আহিল বিচাৰো হ’ল এই ঘৰাপাক আৰ কুনো নহয় ৷

                        গাউৰ গভাইত মদন চুৰ বুলি হাতে-লাতে প্ৰমাণ হল ৷৷

                        মদন চুৰে সিন্না ৰাতি পাইছিল এটা মস্ত চিতল ৷

                        মাছৰ খখোত পৰি ইতা তাৰ হ’ব হান পাইছু পিঠি বহল ৷৷

                        গাঁওবুঢ়ায়ো বিচাৰ ক’ইল্লাক মাৰা-ধৰা কৰি লাভ নাই ইয়াক ৷

                        সেই কাৰণে গাঁওবুঢ়া আতাই অন্য শাস্তিৰ কথাহে ভাইবলাক ৷৷

                        পঞ্চায়তে বিচাৰ কোইল্লাক ৷

                        আমাৰ ৰাইজেও হৰিবোল দিলাক ৷৷

                        মদন চুৰোক আগত লৈ গটাই গাউতে মস্ত এটা প্ৰচেচন হল ৷

                        কপলোত বাচাৰ চূণৰ ফটা দি বথ্থোউগাকে মেক-আপো ক’ইদ্দে হল ৷৷

                        আৰু বাচাৰ অলংকাৰ কৰি চিতলটুকে গলত দিলাক আলে ৷

                        ছলিমাখাই ঢেমা-টিং বাজে তাক লৈ গেল গাউৰ ফালে ৷৷

                        ঘৰোৰ পে তিৰি-ছ’লিও অলে আহি মদন চুৰক চালাক ৷

                        তাৰে মাজতে কুমবা-কানি তাক ‘মান্নাইমাৰা’ বুলি গালিও পাল্লাক ৷৷

                        আমাৰো মাইহাঁতে বাটক লোগি আহি ঘৰাপাক মদনক চালাক ৷

                        ছ’লে মাখাইও চাঞ্চ পাই মদন ঘৰাপাকক টানি ধুহি মাইল্লাক ৷৷

                        চেৰেংবেৰেং  ৰ’দত প্ৰচেচন কৰি ঘৰাপাক প’ইল্লাক বাগাৰ খাই ৷

                        আৰ কিত্তেও চুৰ নকৰু বুলি সইত সইত কাৰি তিনি সইত খাই ৷৷

                        এই হল চুৰৰ বিলে মাই আমাক ক’লাক ৷

                        হাঁহি হাঁহি আমাৰো চকুৰ পানী অল্লাক ৷৷

(শব্দার্থ : ধোইল্লু -> ধৰিলোঁ, তেইতাহ’লি -> তেনেহ’লে, কাইন্ধ্যাত -> কাষত, ৰাজৈহা পুখৰী -> ৰাজহুৱা পুখুৰী, কায়ো -> কোনেও,  কুমবা মানহে -> কোনোবা মানুহে, ইতাহে -> এতিয়াহে,  ঘৰাপাক -> বাক, অলচি -> ওলাইছে, মানহুগিলাইও -> মানুহবোৰেও, কাইন সাজতে -> ফুট গধূলিতে, ঘুমে থাকে -> শুই থাকে, চাইট্টামান -> চাৰিজনমান, আকদিন -> এদিন, এহুন -> ইহঁত, পাচ ধ’ইল্লাক -> পাচ ল’লে, আক্কাবাৰে -> একেবাৰে, এন্থে -> ইহঁতে,পদ্দিলাক -> পৰ দিলে, মাত নল’ হ’ল -> মাত নোলোৱা হ’ল, সিন্না -> সিদিনা, কোইল্লাক -> কৰিলে, কপলোত -> কপালত, ফটা -> ফোঁট, বথ্থোউগাকে -> বৰ ধুনীয়াকৈ, ক’ইদ্দে হল -> কৰি দিয়া হ’ল,পাল্লাক-> পাৰিলে, প’ইল্লাক -> পৰিলে, আৰ কিত্তেও -> আৰু কেতিয়াও, ক’লাক -> ক’লে, অল্লাক -> ওলাল

“ই...য়া...ই... বধ্ধুইছু!” নামনি অঞ্চলৰ মহিলা সমাজৰ মাজত অতিকৈ জনপ্রিয় বাক্যাংশ)